Wszyscy jesteśmy Chrystusami Blu-Ray

Description

Głównym motywem filmu są bolesne wspomnienia Sylwka – Syna o piciu jego Ojca – Adama. Naprzemianlegle do tego – zaczyna się w Adamie odwijać taśma własnych wspomnień, tworzących – wraz z opowiadaniem Syna – listę największych strat i ran, zadanych przez picie – sobie i bliskim. Ze wspomnień Adama wynika jeszcze coś: czarna sztafeta pokoleń.
,Głównym motywem filmu są bolesne wspomnienia Sylwka – Syna o piciu jego Ojca – Adama. Naprzemianlegle do tego – zaczyna się w Adamie odwijać taśma własnych wspomnień, tworzących – wraz z opowiadaniem Syna – listę największych strat i ran, zadanych przez picie – sobie i bliskim. Ze wspomnień Adama wynika jeszcze coś: czarna sztafeta pokoleń. Ojciec Adama też pił i Adam poprzysiągł sobie, że nie przysporzy nigdy takiego strachu i wstydu swojemu synowi.
A jednak… Zresztą Ojciec Adama też to sobie w dzieciństwie przysięgał… Więc, czy można przerwać tą czarną sztafetę?

– Chciałeś mi coś powiedzieć synuniu? – odważył się spytać Ojciec.
– Życzyłem ci śmierci. – wyjawił Syn Ojcu.

Ojciec – Adam Miauczyński (55) jest kulturoznawcą i alkoholikiem. Od kilku lat – niepijącym, leczącym się, trzeźwiejącym alkoholikiem.
Film zaczyna się, gdy Adam pyta swojego ukochanego Syna Sylwestra (20), co mu chciał powiedzieć. Syn zwierza się, że kiedyś, pod koniec jego – Ojca – picia, on – Sylwek, jego syn – życzył mu śmierci i myślał, żeby go zabić. I opowiada, jak do tego doszło i co pamięta z ich wspólnego życia.
A pamięta tylko jego – Ojca – picie i swój strach.

Jak pijany Adam wciąż próbował wychodzić ze swego pokoju a Mama Sylwka, czyli żona Adama – Beata – wciąż go tam wpychała wśród walk i ujadania, więc mały Sylwuś bał się wracać do domu i modlił się, żeby tylko tata – Adam – nie wychodził od siebie. Jak Adam odlał się pod drzwiami sąsiadki i Beata dźgnęła go nożem a Sylwuś wstydził się przez tatę pijaka wychodzić do kolegów…

Wraz z bolesnym wspominaniem Syna o piciu Ojca, zaczyna się w Adamie odwijać taśma własnych wspomnień. Ojciec Adama też pił i Adam też się go bał i wstydził i – już jako chłopczyk – poprzysiągł sobie, że nie przysporzy nigdy takiego strachu i wstydu swojemu synowi. A jednak…
Przecież Adam boleśnie pamięta swe poniżające próby z alkoholem – już w dzieciństwie i – degradujące – w dorosłości: jak po pijaku poznał Beatę; jak się przez picie ożenił i na ślub przyszedł prosto z izby wytrzeźwień; jak skopał żonę w ciąży, bo nie chciała jej usunąć; jak próbowała otruć gazem siebie, jego i dziecko; jak on sam omal nie zginął pijany na torach i jak porąbał po pijaku wigilijną choinkę na oczach struchlałego Sylwusia. Jak przez upicie nie dotarł do Papieża z pielgrzymką w intencji niepicia, chociaż byli już w Rzymie. I jak się przez picie rozwiódł. Jak omal nie udusił po pijaku matki i jak ją opuścił – dla picia – w godzinie śmierci. Zresztą, Ojciec Adama też sobie w dzieciństwie przysięgał… nie pić jak jego ojciec – podobnie, jak Adam sobie.

Tymczasem Syn wspomina dalej, jak Adam go opuścił w dzieciństwie, upijając się zamiast czekać na niego u dentysty; jak się poranił po pijaku i obwiniał o to jego – Sylwka; jak tygodniami nie wychodził pijany z pokoju; jak nie odpowiadał na listy z apelami o niepicie, wsuwane pod drzwi; jak pił nadal po szpitalnych odtruciach…

Tak, to wszystko Adam pamięta i to, jak go wyrzucili z pracy na Uniwerku, bo upił się ze studentami na zajęciach o misteriach Męki Pańskiej a potem obrzygał dziekana.
I otchłań kolejnych pobytów w izbie wytrzeźwień. Ale czy Sylwek nie pamięta, jak Adam chodził z nim do lekarzy?! Wynajdywał mu szkoły?! Jeździł z nim na wszystkie wakacje – w zimie i w lecie?! Nie, Sylwek pamięta tylko jak tato pił.

I wreszcie Syn wspomina najboleśniejsze – jak Adam opuścił go w okresie matury, choć przyrzekał, że z nim będzie. A czy Syn nie pamięta jak to Adam chodził do nauczycieli i wychowawców i przygotowywał się z nim razem do matury?! Nie, tylko to, jak tu pił tygodniami i on Sylwek przyjechał go ratować, choć sam już brał narkotyki a mama mówiła, żeby dał tacie zdechnąć:
– Lepiej by zdechł to byłby spokój
– Ja muszę jechać i go uratować… mu pomóc.
– Ale to nie ty przecież możesz mu pomóc! Sam pomocy potrzebujesz pomocy.
– Chcę chociaż spróbować.
I syn był tu przy nim – ojcu, wciąż zapitym i – choć to wtedy życzył mu śmierci, a nawet chciał go zabić – czuł, że musi ojca uratować i dotrwał do chwili, gdy Adam sam podjął decyzję o trzeźwieniu i leczeniu, porażony nagłym wyobrażeniem takiej rozmowy syna z kolegami:
– A co twój stary robi?
– Nie żyje.
– Na co umarł.
– Zapił się zwariował umarł.
I ta wizja jest przełomem dla Adasia:
“Nie chcę żeby tak musiał odpowiadać! Nie mogę mu tego zrobić! Nie zdoła z takim piętnem żyć i być szczęśliwy! Nie uwierzy, że się może cokolwiek udać…” I to go podrywa ku życiu. A jego przykład – Syna.
I oto teraz siedzą naprzeciw siebie – wolni już od przymusu picia i brania:

– Chcę żebyś o jednym wiedział, synuniu.
– No?
– Miałeś prawo życzyć mi śmierci.

– Tak po prostu? To nic złego? – Syn jakby pierwszy raz w życiu dostrzegł Ojca.

– Miałeś masz prawo mnie nienawidzić.
Syn kręci głową z niedowierzaniem i smutną zadumą:
– Co za ulga. A kochać cię mogę?
– Możesz. A ja ciebie?

– Spoko. Przecież mnie kochasz.
– Kocham.